viernes, 27 de abril de 2007

Constante cosmológica

"Estoy convencida de que el universo es cíclico", me dijiste. "Siempre acabamos de vuelta en el mismo sitio, siempre aquí".

Puedes intentar huir tan lejos como quieras, pero los hilos siempre tirarán de ti. Trata de huir de tu casa, de tu gente, de tus sentimientos, de tu destino, de ti mismo. Pero eso que fuiste y todo lo demás de lo que intentes escapar irá siempre contigo, allá donde vayas. Cambias de ciudad, pero terminas encontrando los mismos rincones; cambias de entorno sólo para rodearte de lo mismo, y encontrar a personas que abandonaste en otras que, en el fondo, son lo mismo. Si tienes suerte.

jueves, 26 de abril de 2007

Asociaciones dobles y demás dobleces duplicadas y complicadas

Los antiguos ya sabían que la duplicidad, así como la dualidad, eran símbolo de buenaventura. Como encontrar dos corazones de manzana idénticos, cruzarte con un par de gemelos y demás cosas pares. Aunque es posible que lo fuera de mal fario. Lo que está claro es que era símbolo de algo.

Me pasa a menudo, y es por esto precisamente, que cuando una persona me recuerda a alguien que no puedo reconocer o ubicar del todo, es señal de que hay algo especial en ella. Como me pasó contigo. O quizá sea al contrario. Tal vez al reconocer esa cualidad extraordinaria mi subconsciente intente activar alguna parte recóndita de mi memoria, conectándote con cálidos sonidos, sosegantes formas y reconfortantes sensaciones. O acaso incluso lo que haga sea falsearla para acaldarse a tus cálidos sonidos, sosegantes formas y reconfortantes sensaciones.

La duplicidad puede ser engañosa, fácilmente falsa, asociándose así con decepción e hipocresía. Y es que la igualdad entendida como coincidencia absoluta, no como coordinación relativa, no existe como tal, solamente sobre el papel. Esto es especialmente notable para los tonos de voz. Puede quedarme una sensación vaga, como flotando en el aire, de que ya había oído tu voz de labios de otra persona. Limitaciones frecuenciales auditivas aparte, no creo que haya lugar en la estadística como para haber coincidido con el mismo tipo de cuerdas vocales, cajas de resonancia y demás, dos veces.

Aún no sé de dónde me viene esta sensación de déjà vu asociada a ti y a tu timbre. Cuando lo averigüe, podré saber con mayor exactitud cuan buen símbolo es y de qué.

Nos va la marcha

Irene, camisa blanca de finas rayas grises verticales, corbata azul marino. Lo que lleva puesto en su parte de abajo no lo llego a distinguir, puesto que estamos comiendo en la barra de un restaurante. Entre bocado y bocado, Irene me mira a los ojos desde su transparente claridad azul y me dice:

- Es que todo gira sobre lo mismo, Raquel, ¿entiendes? ¿No lo ves? Se trate de lo que se trate nuestra vida. Sea cual sea el problema que tengamos en el momento, siempre queremos más. Está comprobado.

"Siempre queremos más". Esta chica tiene algo que no me convence, cierta arrogancia en el modo de transmitir sus ideas que me resulta molesta. Quizá debería darle un respiro al mundo y pensar si, por una vez, no puede ser ella la que esté equivocada. Sin embargo, tras un automático masticar y una escapada visual que creo localizar en el infinito, Irene prosigue su discurso, inmutable:

- Siempre deseamos aquello que no tenemos. El que es bajito desea ser más alto, los altos darían lo que fuese por descender unos centímetros. Las rubias quieren ser morenas, las morenas matarían por haber nacido rubias. Y no sólo ya en el plano superficial del que te estoy hablando, no. Esta permanente insatisfacción humana se extiende a todos los campos vitales posibles. Esto es lo que me enerva.

En este punto de la conversación, no puedo negar que razón no le falta. Yo misma he debatido esta misma idea en mi cabeza en multitud de ocasiones. Por cierto, ¿qué estará haciendo ahora Clara? Quizás debería haberme quedado con ella en casa...

- Mira, para hablarte con total sinceridad, yo he terminado por llegar a la conclusión de que nos va la marcha, qué quieres que te diga, Raquel. Sí, todos tenemos un lado masoquista del que no podemos renegar, así son las cosas. Especialmente, en el amor. ¿Nunca te ha pasado estar loca de deseo por alguien que, en cuanto muestra un mínimo interés por ti, pasa a perder todo su atractivo? Es una de las sensaciones más ridículas, estúpidas y humillantes por las que una puede pasar. Y, sin embargo, aquí seguimos, suspirando por un gran amor, por alguien que nos acompañe en nuestro sueño, por la complicidad de la pasión compartida. No hay quien nos entienda, Raquel, esto te lo digo yo.

Cuánta razón tienes, Irene. Cuánta razón. Pero ahora sólo estoy pensando en regresar a casa con mi Clara.

miércoles, 25 de abril de 2007

It's all in the details

There's certain things she won't ever know. Like how much I really know about her, how much I could guess about who she really is. She doesn't know because she didn't tell me. She didn't confess anything in her sleep either. She just didn't tell me with her words. She told me with her mouth, her gestures and maneurisms, her walking, her stretching, the way she rips open café sugar envelopes and pours the sugar into her café coffee, the way she does it with spoonfuls of home sugar into her home coffee. I could glimpse the extent of her braveness by the way she accommodates in her seat.

It's the little things that define us. The way we rip open café sugar envelopes says so much about us, who we are, our wishes and hopes. The way we play with it afterwards or let it be by the cup's side sets us apart. It marks us different.

I could tell your eagerness by just observing the way you licked your lips. And if I get a glimpse of your hands... Your hands. I could see into the depth of your soul by looking at your hands.

martes, 24 de abril de 2007

Vivir en las otras pieles

Simplemente surgió. Cuando vine al mundo, se me ocurrió que podría vivir a través de los otros. Decidí convertirme en un halo transparente, inodoro, insípido...y también inocuo, por supuesto. Sólo tuve que chasquear los dedos y allí estaba yo, de repente una brisa casi marina (no puedo negar mis orígenes), pasando inadvertida, justo como quería vivir.

Muchos podréis pensar que tal decisión no requirió ningún esfuerzo, podríais incluso considerarla cobarde o tacharme de caradura. Fue mi decisión, al fin y al cabo. No creo que mucha gente pueda decir lo mismo. No me justifico, simplemente opté por la vida incolora.

Esto, sin embargo, no significa que no fuese vida, nada más lejos de la realidad. Era, de hecho, más vidas que la mía, decenas, cientos, millones de vidas recogidas en mi persona. Cuando miraba al exterior, era millones de ojos. Al respirar, todos los olores del universo flotaban conmigo. Al mover mis extremidades, lo que se ponía en movimiento era también la cadena de miembros exteriores a mí que mantenían al mundo habitado. También habitable.

No puedo negar que el miedo no me asaltase en algunos momentos. Pero, después de todo, había sido mi decisión, y no iba a permitirme dar marcha atrás. Eran muchísimas voluntades las que llevaba conmigo.

Tal vez un día me canse, pero eso está por ver.

domingo, 22 de abril de 2007

El eterno resplandor de la mente inmaculada

Dijo que, como parte de un estudio sociológico que estaba llevando a cabo para la facultad, debía seguirme durante veinticuatro horas. Como si fuera mi sombra, observando todo lo que hiciera yo normalmente. Al principio me sentía cohibida, un tanto incómoda. Pero a los dos minutos ni siquiera pensaba en lo cómico que resultaba tenerla ahí al lado todo el rato, incluso en la ducha, sin participar de nada; tan sólo tomando notas en su libretita de reportera, que ya chorreaba tinta.

Walk the wire

There is always something better than free fall. Right? I mean, something better that's waiting for you down there? Like, dunno, a soft pool of pillows, or a fragrant field of daisies. Yeah, I would like that-a fragrant field of daisies that waits for you down there singing along to some very famous old song. A song that maybe your parents knew, or your grandparents, or maybe even their grandparents as well. Wow...that would be like... a really really famous old song, wouldn't it?

The more I think about it, the more certain I am about my free fall theory. I might tell the people about it some day. Maybe even in the near future.

viernes, 20 de abril de 2007

Donde mis fantasías vienen a morir

Ocurre de un tiempo a esta parte que cuando duermo se me pegan los sueños entre las retinas y los párpados. Con semejante carga onírica enganchada a mis globos oculares, me cuesta horrores abrir los ojos y enfocar bien al despertar. Esto no sería mayor problema si en adición no aprovecharan para encallarse los deseos en mi vientre. Y es que contra esto no puedo hacer nada.

Debe ser alguien que me ronda, pendiente de la evolución de las fantasías de mi subconsciente. Cuando se acerca el cénit de alguna de ellas, se abre paso entre los músculos de mi cara y, zambulléndose en mis cristalinos, alarga la mano. Ase con fuerza mis nervios ópticos y me desvía las imágenes finales hacía fuera de la córnea, fuera del alcance de mis retinas. Tiene que ser eso.

No le encuentro otra explicación.

Renegada

No deseo que me invadan, no deseo que mi espacio interno y externo sea violado por ninguna persona según su voluntad. Esto no es lo que yo quiero, por tanto, es lo que trato de evitar por todos los medios. Invierto todos mis esfuerzos posibles en mantenerme al margen-entera, rígida, impasible, impenetrable, sólida. Constante.

¿Acaso no lo ves en mis ojos, acaso no te lo grita a voces mi miraa? ¿Es que estás sordo, o sólo quieres estarlo? ¿Es que no hay nada en el mundo por lo que tengas respeto ya? ¿Es que todo, absolutamente todo está ya lleno de vulgaridad?

En estos tiempos, el "no" rotundo ha sido borrado del mapa de las posibles respuestas de la comunicación. He nacido con el "no" en la boca, detrás de los dientes (apretados casi siempre por la rabia más insonora), casi en el paladar, en la garganta. Ten bien claro que no vas a llegar tú y hacer que todo valga ahora.

miércoles, 18 de abril de 2007

La bona

Quan sigui, hauria de ser així. Gairebé sembla que fos. Però no és. Tant de bo pogués ser. Sembla que pogués ser. Però no pot ser. Podria ser. Potser ho sigui. Si sembla que ho és, bé podria ser. Es veu com si fos. Però no és. No és, veritat? Pot ser. Se sent com si fos. Estic començant a sentir que és. Però no, no pot ser. O si? Crec que de debò podria ser. Em pregunto si realment seria com ha de ser, en el cas que si sigui. Sembla que és. No em diguis que és! Si que és? És! Espera, espera, no m'ho crec: de debò és? Segura que és? No? No, segura no. Però podria ser, no? Encara podria. Sembla que encara podria ser. O no? Ah, no? No, ja no és. No serà? No? Bo, mai se... Val, val. No és, d'acord. Però si hagués estat, hagués estat com ha de ser. Que si?

Let me tell you. Let me let you know.

Let me let myself know? How to say... I think I'd rather not. Spoilness is not good for certain situations.

Spoil me spoil me spoil me.

What a pair of wonderful question marks you give me every time you fall into my deepness without quite knowing where you are. If only I knew.

If only I knew I don't wanna spend all my time wishing. I want to spend it with what you give me, and I don't wanna understand why.

martes, 17 de abril de 2007

Natura fràgil

- Sóc de estómac fràgil -li deia-, i és per això que he de racionar de bon tros cuidat l'alcohol si vull que el meu cos ho accepti i m'arribi a embriagar realment.

Va somriure amb un somrís picardiós, mitjà sorneguer.

- Que t'estàs rient de mí? -vaig preguntar-li, una mica molesta.

- No, dona. És clar que no. Només estava pensant que el que ets és de emoció fràgil... bo, de natura fràgil millor dit, i per això tens que escogir de bon tros cuidat a qui deixas entrar al teu cor, i fins on -va respondre'm, amb aquella mirada de tendresa que se li posava de vegades, mitjà condescendent mitjà protectora.

Nacer al mundo

Justo cuando estabas nadando tan tranquila allá adentro, justo cuando nada en el mundo podía parecerte mejor paradero, hala. Fuera. Sin preguntar siquiera.

Y es que los seres humanos siempre han desconocido ese sentido de la oportunidad que tenemos los demás.

lunes, 16 de abril de 2007

El precio de la traición

Aceptémoslo, no nos regimos por las mismas reglas. Para ti valen unas, y para mí otras distintas. Pero eso no significa que no tengan su valor. Si no las cumples, si me traicionas, te castigaré. Es así como funciona. Yo, mis propias reglas, no las incumplo. Aunque te parezcan más laxas. Es que son las mías. Tú tienes las tuyas.

Es posible que fuera desproporcionado. Seguramente no te lo merecías, aunque quizá sí por dejadez. Pero te la gozaste, igualmente. Y ya sabías lo que había.

Cuando te decides, accedes a las reglas. Hay que atenerse a ellas, porque de lo contrario, ya se sabe. Las reglas son las reglas. Éstas son las mías. Tú, tienes las tuyas.

sábado, 14 de abril de 2007

The mating rituals of eagles

Eagles have a spectacular courtship. The male and female eagle will circle together untill they get high up in the air. Then they'll flip over, grasp talons and helicopter down towards the ground, until they get really close to it. Then they'll break off and fly back again and repeat it. Spectacular courtship.

I once fell in love with an eagle. It was not such an impossible love as one may think. It didn't feel like that to me, at least.

Human mating rituals are really not that different from that of eagles. But, be that as it may, I couldn't really apply the usual rules I would have would it have been any other regular girl. Although I found, girl eagles are not that different from regular girls: they just want a little romance and a little helicoptering down towards the ground. But like most girls, she didn't want it from me.

Dieciséis años tenía

Hacía las cosas que hacen las chicas de su edad: salir, beber, hablar con sus amigas, hablar con gente al azar, hablar con gente que ni siquiera le interesaba, hablar por hablar. Hablar por no callar. ¿Eran así todas las chicas de dieciséis años?

Yo no lo creo.

Ella no pensaba en estas cosas.

Sólo, en ocasiones, tenía impulsos asesinos que brotaban de lo más profundo de su ser. El ser que había mantenido enterrado durante tantos años, y al que se emepeñaban en estrangular.

jueves, 12 de abril de 2007

Mecánica de juego

Antes de que empezara a decirlo, ya sabía por dónde iba a salir. Yo soy así, escapista profesional. Para cuando termino de poner un pie en un nuevo entorno, ya he localizado todas las posibles vías de escape. Lo hago de forma mecánica, ya es pura rutina para mis neuronas: todos mis sentidos están entrenados para analizar y controlar el terreno, en cualquier plano, a cualquier nivel. Me defiendo así, adelantándome al ataque.

Cubro todos los puntos de acción imaginables, antes de que puedas decidirte a respirar. Mi secreto está en mi movimiento, tanto te diré. Pero permanecerá indescifrable para ti. Mi estrategia no está abierta a pujas ni a subastas. No puedes comprarme tampoco. Ni siquiera es una carrera: ni en mil años podrías alcanzarme; mi captura es una quimera, guerrera.

No te engañes, pequeña. No me puedes ganar. Si caes en la ilusión de que vas a poder alcanzarme, será que deliras. Administro mis recursos al detalle.

Antes de que terminara de echarme, sin el más mínimo cambio de expresión en mi rostro, yo ya había dirigido mis pasos hacia la puerta. No juego por victoria alguna, tan solo me defiendo.

How to live in two worlds at the same time

There are some people that live in two different worlds at the same time. I have always wondered how that can be possible. The other day I caught one of these "two-worlders" when they were trying to do it and I asked them if anybody could do that, anytime they wanted, wherever they wanted. They told me anybody could. They told me all they have to do is try. They told me it helps if they are a bit fucked up in the head-that helps a lot, according to the "two-worlders". I found them funny.

But I believed them. And now I am a "two-worlder", too.

miércoles, 11 de abril de 2007

Effed up in Lilbutmuchhe-3

If you raise your eyes to the sky, let your cares drift into space -this step is really important-, and scrutinize the Universe as if to grasp every bit of it as tightly as you possibly can, you may be able to see the tiniest and furthest planet. That would be Lilbutmuchhe-3, from the A55 Nebula.

This Lilbutmuchhe-3, unlike the other sixty-eight Lilbutmuchhes, was inhabited by rather civilized people. Although there was a question the people of Lilbutmuchhe-3 disagreed on, that divided the planet in two. Each side had their beliefs which, coincidentally enough, were pretty much the same, with almost the sole difference of the word big replaced by the word flat and viceversa. They agreed on the object of worship, both of them ran and constructed their lives around the Assedness. Only, one half enhanced flat assedness while the other did the same for fat assedness. So you see, they cared about the same issue, only they looked at it differently. This was a quite delicate matter, to say the least, that created a rivalry between the two assed urban tribes.

It even leaked out to the spoken word. For instance, a flat butted could use a very popular tiny-assed excuse like: "I ran into big butted problems"; whilst fat-assed propaganda went on with slogans like: "The Assedness Likes Big Butts And So It Gave Me One" or slightly less popular and grandly more radical "Lose Your Ass And Lose Your Life".

And if the Big Butts and the Flat Butts were the Montescos and Capuletos of Lilbutmuchhe-3, Thipa & Klapt would have to be the Romeo and Juliet of Lilbutmuchhe-3. Or the other way around. Perhaps they were both Juliet. Or maybe Romeos... You never know with these lilbutmuchhers. However it may be, despite their assed differences, they fell in love. And in their lovey-dovey blindness decided they could show the world how beautiful and funny life is, no matter the size of your butt.

But they effed up, because the people of Lilbutmuchhe-3 was not ready to accept their love, and they didn't handle it very well either. Despite their efforts to normalize the situation, comments like "Thipa's butt's not really that big, but you wouldn't know by the way Thipa uses it" were not well received and eventually they were stoned to death.

Adicciones

La sal. El sol. La noche. La cerveza. El papel en blanco. El rellenarlo. El terminar y empezar de nuevo. Viajar. El anonimato. El mar. Escuchar. Hablar. Callar. El sueño.

Subir y bajar. Volver a subir hacia lo más alto. Precipitarme al vacío. No saber las respuestas. Preguntarme siempre lo mismo. Arrastrarme por los suelos. Agarrar la mano amiga.

Ser impaciente. Mirar atrás. Hurgar en mis heridas. Girar en círculos concéntricos. La autocrítica. Los libros. Los autores. Las biografías. Las fotos. Las piedras.

El verde. El rojo. La hierba. La lluvia. Cocinar. Reirme con las caídas. Los ojos con historias dentro. La lengua de mi casa. Los edificios antiguos. Los rincones perdidos.

martes, 10 de abril de 2007

Por un momento

Es como un flash. Lo consideras como una posibilidad real, por un segundo, y te atraviesa. La sensación comienza en el estómago, que es donde solemos situar los dolores no demasiado concretos. El estómago es a la frontera entre cuerpo y sentimiento lo que el pollo es al sabor. Todo lo que no tiene un sabor demasiado definido sabe a pollo. Este vértigo indeterminado empieza en el estómago.

Sabes que no hay nada físico ahí, pero por un instante tu cerebro le dice a tu consciencia que te has tragado una mariposa con las alas intactas. Se le han quedado pegadas a las paredes de una parte de tu aparato digestivo, y encima te resulta emocionante y violentamente agradable, a la par que extraño.

Si sigues pensándolo, te mareas. Una impresión de hundimiento o elevación, o todo al tiempo, te envuelve. La sangre sube a tus mejillas y te llena un principio de sofoco; corto, pero intenso. En tu cabeza resuena un zumbido, que se mantiene momentáneamente para desvanecerse secretamente.

Te invade.

Y si lo racionalizas...

lunes, 9 de abril de 2007

Vivir un millón de años

Mientras te decía, al teléfono, que no debías esperar demasiado de los demás..."nada de los demás", habían sido mis palabras exactas, y escuchaba sólo tu silencio al otro lado de la línea, sabía que me escuchabas. A pesar de sentir tu silencio añejo, superior al mio aunque sólo sea por edad, por experiencia, al escuchar mis palabras flotando en el vacío del auricular me sentía tan indescriptiblemente vieja, tan anciana, tan desesperadamente como si tuviera un millón de años.

Ahora pienso que podría ser el castigo más horrible que se pudiese imponer a cualquier criatura: vivir durante un millón de años viéndolo, viviéndolo todo, TODO. ¿Te haces siquiera una idea del cansancio insoportable que esto puede suponer?

Yo no necesito hacérmela, así es como me siento con cada puto día, pero esto no te lo he dicho. Hay cosas que una simple línea telefónica no transmitirá nunca, ni aunque hayan pasado ese millón de años.

The mermaid singing

Once upon a time there was a boy who drived his mother so crazy she decided to sell him to the circus. But fear not, for it wasn't an evil circus, but a nice one.

Now, to be absolutely fair, it wasn't a circus either. It was a carnival. It's important to make the distinction between them. Carnies and circus people have always had their differences, to say the least. They hate each other. They're like two different tribes, they are. The carnival didn't have sappy clowns, boring acrobats and simple old sideshow freaks. Oh, no. Contortionists, fire-eaters, burlesque dancers, sword-swallowers, puppeteers, dwarf-strongmen, pedlars and hawkers, and many kinds of acrobats with many zany talent, even somnambulists, belonged to his carnival.


There he was now, standing right in front of the carnival manager, an unmeasurable giant -unmistakably a former carny-freak for presumably an exhibit show. "He must be at least three boys tall", the boy murmured to himself in awe.

The giant gestured for the boy to follow him and lead the way through the camp. They passed across all kinds of carnies, freaks and what seemed to him as fairy-tale beings. Even regular roustabouts.

Finally, the enormous manager disappeared inside a particularly big tent. The boy followed him in.


The atmosphere inside was more than welcoming. He felt as if he had walked in the coziest little corner of his own garden; in a hot summer night, too. The air felt thick, warm and wet. He looked up to find a big tank where a real-life mermaid waggled her fish tail at him. The boy had a flash of himself diving into the tepid water. A strong desire to look directly into her greenish eyes, without any layer of glass between their glances; and a sudden need to get closer, so much closer to her long pale neck. Her voice bounced off inside the tank and the whole tent shook:

- No way, boy.

He blinked, puzzled, and opened his mouth as if to protest.

- When I say no, it's always a solid no.

Before the boy could even react to his own emotions, the giant gently took him out of there with a soft push.


- I wish I could have spared you that, little one -the voice of the giant was surprisingly pleasant-. But since that's out of the question, now that you belong to the carnival, I thought it much better to do it as quick as possible. It's best she broke you before you even had the chance to hear that mermaids singing of hers. This way your obsession'll grow up with you, but with no hint of hope. It's best that you didn't have a chance.

- But, her eyes... How can it be best? How can you possibly know that?

- Once, she wanted to look into my eyes too.

Pastel de carne

Y ojos de nieve. Y pestañas de azúcar. Y unos párpados que, al moverse, simulan un canal mal sintonizado. Madre mía las pupilas, tus pupilas como hojas de menta por las que corre savia a borbotones, una savia llena de preguntas. Tu nariz no sabe nada, pero aletea curiosa ante tanta expectación desde que naciste. Por eso se esfuerza cada día, con todo su ímpetu de nariz humana, en alcanzar los olores más ocultos de este mundo para quizás llegar algún día a encontrar las respuestas. O quizás no, quizás sea mejor no saber nada, piensa a veces tu cerebro, que no es masa gris, sino del color del arco iris más puro que ha podido parir nunca la Madre Naturaleza. Tus orejas (lóbulos carnosos que casi descansan sobre tu cuello, qué cuello Dios mío, qué colina que desciende hacia los más hermosos valles y colinas) se limitan a escuchar el dulce ondular de tus cabellos, de oro y ceniza. Ellos se posan sobre tu frente tímida y rotunda, y sobre todo digna. Una frente que avanza a trompicones con todo lo que ha aprendido hasta ahora. Tu barbilla se arruga a veces, respetando siempre los deseos de tu boca.

¿Que qué dice tu boca? Tu boca no dice nada, absolutamente nada, a no ser que esté completamente segura.

domingo, 8 de abril de 2007

Si empezara de nuevo

Si volviera a nacer, elegiría llamarme Urania. Sin más razón que ser otra, Urania, y no yo misma, quien soy yo, ahora, quien he sido -y sigo siendo. Rehacer mi vida, como una persona totalmente distinta. A sabiendas de mis tropezones, como Urania daría pasos en falso, pero de forma mucho más elegante.

Si empezara de cero, me haría un propósito nuevo de forma diaria. La lista de mis quehaceres crecería de forma exponencial, y en pocos años mi vida estaría completamente dedicada a cumplirlos. Mis días se compondrían de monoacciones: leer un nuevo capítulo, aprender una nueva receta, resolver un nuevo puzzle, encontrar un nuevo propósito...

Si naciera de nuevo, inventaría una historia disparatada cada día. Sin pies ni cabeza, absurdas, sin principio ni final, abiertas, en espiral; llenas de comas y aliteraciones, sin puntuación alguna y de corrido, sin pausas y a doble espacio. Vacías y repetidas. Estúpidas. Plenas, diferentes y recopilatorias.

Si volviera a empezar, este relato no sería. Y, así y todo, no terminaría.